در سال های اخیر، انگولار در مقایسه با ریکت طرفداران کمتری داشته است. مقایسه طرفداران این دو مانند مقایسه طرفداران باشگاه های یوونتوس و سمپدوریا است. ریکت، مانند یوونتوس، پرطرفدار و محبوب است، در حالی که انگولار، مانند سمپدوریا، کم طرفدار و نامحبوب است.
اگر دو حرف نخست باشگاه سمپدوریا را برداریم، به واژه «سم» می رسیم که لقب مناسبی برای انگولار می باشد. در اثبات این مسئله همین بس که انگولار حتی برای فراخوانی و کار با API ها هم برای شما تعیین تکلیف کرده و پیشنهاد می کند از HttpClient که خود ساخته، استفاده کنید! اما هر برنامه نویس فرانت اند یاد گرفته است که با Axios یا ابزارهای محبوب دیگر کار کند و به راحتی از آن ها در هر کتابخانه ای مانند React یا Vue استفاده کند. اما Angular به شما پیشنهاد می دهد که از ابزاری که خودش ساخته، استفاده کنید!
من خودم سال 2013 با Angular شروع به کار کردم و چندین پروژه هم باهاش انجام دادم و مدتی هم تدریسش می کردم و بسیار طرفدارش بودم اما به نظرم Angular برای همیشه شکست خورده.
در ادامه موارد مختلفی که موجب شکست خوردن انگولار شد را مشاهده می کنید.
پیچیدگی و یادگیری: انگولار یک چارچوب کامل و پیچیده است که شامل مفاهیمی مانند “Dependency Injection” و “RxJS” برای مدیریت وضعیت است. در مقابل، ریکت یک کتابخانه ساده تر برای مدیریت رابط کاربری است که به توسعه دهندگان این امکان را می دهد که به راحتی یاد بگیرند و سپس ابزارهای جانبی را خودشان انتخاب کنند.
انعطاف پذیری بیشتر در ریکت: ریکت فقط برای ایجاد کامپوننت های رابط کاربری طراحی شده و بقیه بخش های پروژه مثل مدیریت وضعیت یا مسیریابی را به توسعه دهنده و انتخاب کتابخانه های دیگر واگذار می کند. این به توسعه دهندگان آزادی عمل بیشتری می دهد. اما انگولار به طور پیش فرض همه چیز را در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد و به یک روش خاص وفادار است.
جامعه ی بزرگ تر و ابزارهای جانبی: با گذشت زمان، ریکت به دلیل سادگی و انعطاف پذیری اش محبوبیت بیشتری به دست آورد و یک اکوسیستم بزرگ از ابزارها و کتابخانه های جانبی برای آن ایجاد شد که باعث رشد سریع تر آن شد. از طرف دیگر، اکوسیستم انگولار در مقایسه با ریکت کمتر پویا به نظر می رسد.
عملکرد و بروزرسانی ها: ریکت به طور مداوم بهینه شده و با به روزرسانی های کوچکتر و سریع تر همراه است. انگولار به دلیل تغییرات بزرگ و بعضاً ناسازگاری های بین نسخه ها، گاهی توسعه دهندگان را مجبور به تغییرات بزرگ در پروژه ها کرده است که این مساله برای برخی تیم ها ناامیدکننده بوده است.
در پایان اگر نخواهیم حرف های تکراری و عامیانه پسند بزنیم تا هم برنامه نویسان ریکت و هم برنامه نویسان انگولار از من راضی باشند و با این جمله که ریکت برای پروژه های کوچک و متوسط مناسبه ولی انگولار برای پروژه های پیچیده و بزرگ مناسبه نتیجه گیری کنیم٬ باید حقیقت را گفت و قبول کنیم که انگولار یک پروژه کاملا شکست خورده است و برای هیچ پروژه ای دیگر مناسب نیست.
دیدگاهتان را بنویسید